Duchenne de Boulogne en diens onderzoek naar het mechanisme van menselijke gezichtsuitdrukking, via elektrofysiologische analyse van de uitdrukking van de emoties.
Guillaume Duchenne de Boulogne was een Franse neuroloog en pionier van de elektrotherapie, bekend om zijn studies naar de menselijke fysiologie. Hij beschrijft in zijn boek “Mécanisme de la Physionomie Humaine” in 1872 hoe emoties worden uitgedrukt via gezichtsuitdrukkingen.
Met zijn onderzoek legde Duchenne een wetenschappelijk basis voor de ontwikkeling van het onderzoek naar de gezichtsexpressie. Duchenne zag zijn onderzoek ook als belangrijk om de gezichtsexpressie te onderzoeken voor de kunsten en voor dat doel willen wij zijn tekst hier dan ook gebruiken.
Opzet van deze tekst.
Dit is een werktekst, bedoeld om dienst te doen als een praktische instrument voor de kunsten, gericht op een praktische toepassing voor de kunstenaar. We selecteerden en vertaalden de toepasselijke passages Duchenne publiceerde zijn bevindingen in de eerste persoon enkelvoud en deze vorm werd behouden .
Duchenne geloofde dat het aangezicht ons een directe weerspiegeling toont van onze innerlijke emoties en gevoelens. Hij onderzocht het mechanisme achter menselijke gezichtsuitdrukking door middel van elektrische stimulatie van gezichtsspieren en het observeren van de resulterende uitdrukkingen van emoties. Zijn resultaten werden vastgelegd in foto’s die uitvoerig met zijn bevindingen werden becommentarieerd; Duchenne’s onderzoek naar gezichtsuitdrukkingen richtte zich op het ontsluieren van de subtiele mechanismen achter menselijke emoties en hoe deze worden uitgedrukt in de menselijke expressie. Hij beschouwde het gezicht als een levend beeld waarin emoties op een energieke manier worden geregistreerd.
Uit zijn voorwoord : Wanneer de geest wordt gewekt, wordt het menselijk gezicht een levend beeld waar de emoties met veel delicatesse en energie worden geregistreerd, waar elke beweging van de geest wordt uitgedrukt door een kenmerk (trek, vgl. Het Engelse ”trait”), elke actie door een kenmerk, de snelle, scherpe indruk van deze anticipeert op de wil en onthult onze meest geheime gevoelens.
Inleiding.
In het inleidende gedeelte situeert Duchenne zijn werk binnen de historische en wetenschappelijk context. Van belang is hier Duchenne’s kritiek op Camper’s methode uit 1792. Camper stelt dat de plooien en rimpels van het gezicht noodzakelijk loodrecht staan op de richting van de spieren in samentrekking. Duchenne toont dat dit geen algemene regel is, maar enkel van toepassing is op bepaalde gezichtsspieren en dat het onmogelijk is om de vorming van sommige plooien of rimpels tijdens het spel van gezichtsuitdrukking te verklaren op basis van deze stelregel(iilink): Hij vernoemt naast Camper ook de onderzoekers Haller en Lebrun (skip naar content iii).
Volgende: Duchenne, 2. algemene bevindingen over de spiergroepen.